sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

maarten Nieuw lid Bericht Nummer: 0 Aangemeld: n.v.t. Beoordeling:  Stemmen: 5 Gepost op donderdag 14 april 2005 - 02:41 pm:    Saved by the rope. “Ga naar boven, leg je op je bed en durf je niet te verroeren.” Haar stem klonk dwingend, vastberaden. Zo had hij Haar nog maar zelden gehoord. Ja, misschien die ene keer in dat bos op een zwoele zomermiddag toen Ze hem dwong om zijn broek uit te trekken, op de grond te gaan liggen en wijdbeens Haar plas over zijn lichaam liet stromen. Maar dit was anders. Hij wist maar al te goed dat dit misschien wel eens zijn allerlaatste kans zou zijn. Daarnet had hij het bij Haar verkorven, voor de zoveelste keer alweer. Hij had al zijn moed bij elkaar moeten schrapen en Haar letterlijk gesmeekt of Ze alsjeblieft bij hem wou blijven. Daarvoor had hij zijn eigen angst moeten overwinnen, zijn trots opzij moeten zetten. Wat ze de laatste dagen met zijn tweeën hadden beleefd, was dan ook van het meest intense wat hij in zijn hele leven al had meegemaakt. Zij had hem eindelijk met zichzelf weten te confronteren en laten toegeven aan zijn seksuele lusten die hij tot nog toe om welke reden dan ook zo angstvallig verborgen had proberen te houden. Zij had hem gekneveld, geboeid, geblinddoekt, geslagen, gepijpt, gebruikt, … en hij had alleen maar gehuild. Niet van vernedering, niet van verdriet, maar van geluk, van bevrijding. Ze had hem geleerd om vrede te nemen met zichzelf. Ze leerde hem aanvaarden dat het hélemaal geen schande was om je een teefje, een slet te voelen. Tegelijk had hij zich ook nooit zo verbonden geweten met Haar. Maar daarnet, nog geen kwartier geleden, had zijn oude ik weer de bovenhand gehaald. De twijfel sloeg weer toe. En in dit stadium kon Ze dat missen als kiespijn. Uiteindelijk zag ook Hij wel in dat het nu doorgaan was of nooit meer zo dicht bij elkaar zijn en de afgrond alleen maar groter zien worden. Huilend, als een nietige worm voor Haar voeten, had hij om een allerlaatste kans gevraagd. En ook Zij had moeten nadenken, en uiteindelijk een besluit genomen. Hij hoorde de trap kraken, lag op zijn buik op het bed, zijn hoofd begraven in het kussen en durfde zich niet te verroeren. Hij wist niet wat te denken. Kwam Ze zeggen dat het allemaal niet meer hoefde, kwam Ze hem de rammeling van zijn leven geven, of was Ze nog wat anders van plan? “Hemd uit.” Ze klonk kil, neutraal, bijna apathisch. Haar stem verraadde op geen enkele manier Haar gemoedstoestand. Hij gehoorzaamde snel, zijn broek was al uit, die mocht hij nooit van Haar dragen in bed, Ze wilde als het nodig was ten allen tijde meteen aan zijn juwelen kunnen. “Ik wil niets horen, één krimp en het is afgelopen, voorgoed … Begrijp je dat, slet?”. Hij knikte alleen maar, als teken dat hij de boodschap begrepen had. Hij hoorde Haar iets zoeken in een tas in een hoek van de kamer. Had Zij die meegebracht of stond die er al? En wat zat daar dan in? Wat viste Zij eruit? De spanning in de kamer was voelbaar. Het enige wat je nu nog kon horen waren twee ademhalingen: de ene gespannen en angstig, de andere rustig en zelfverzekerd. Zijn linkeronderbeen werd opgeheven, daarna het rechtse. Zijn knieën werden omgord. Dit was hem nog nooit eerder overkomen. Wat stond hem te gebeuren? Hij voelde angst over zich heen komen, maar ook geilheid en vooral overgave. Dat laatste gevoel was trouwens nog nooit zo sterk geweest als nu. Zijn armen werd op zijn rug gedwongen. Een strak touw ging om zijn polsen en zijn ellebogen. Pijn deed het. Toch was het niet het ongemak wat hem deed huilen. Zijn tranen uitten zijn opluchting, ze waren de enige manier waarop hij het gevoel van bevrijding kon uitdrukken, geen woorden waren hiervoor, zijn lichaam dicteerde de wet. En Zij, want Zij dicteerde ook Haar wil aan zijn lichaam. Hij besloot om zich over te geven. O ja, hij had best wel een keuze gehad, hij had neen kunnen zeggen, maar dit was zo groot, zo overweldigend. Net daarom was er tegelijk ook geen keuze. Als hij eerlijk was met zichzelf kon hij alleen maar toegeven dat hij genoot, ondanks de pijn, ondanks het ongemak. Gêne voelde hij niet, merkwaardig, ook al lag hij als een worstje opgerold op het bed. Zelfs niet toen Zij plots zijn balletjes streelde en ze net als zijn pik insmeerde met een prikkelende gel of toen Ze met een rieten stokje zijn voetzolen bewerkte. Hoe meer Ze deed, hoe groter zijn roes werd. Het werd bijna een trance. Hij was Haar dankbaar, omdat Ze toonde dat Ze –ondanks de eerdere teleurstelling- met hem wou doorgaan. En daar wou hij elke pijn voor doorstaan, ieder ongemak, omdat hij tegelijk ook voelde hoe dichtbij Ze bij hem was. Daarom bleven zijn tranen stromen en verborg hij snikkend als een kind zijn hoofd in het kussen. Toen Ze besloot om hem maar even te laten liggen en zich rustig naast hem neervlijde en op Haar dooie gemakje een boekje begon te lezen, leek hij zelfs weg te zinken in de roes die het ongemak hem bezorgde. Zou dat de veelbesproken subspace geweest zijn? Het was de eerste keer dat hij die zo leek te ervaren. Geen idee hoe lang hij daar zo lag. Zij was lief, niet sadistisch of krenkend, wel plagend en speels. Meermaals fluisterde Ze in zijn oor hoe trots Ze op hem was, éénmaal mocht hij zelfs Haar borst even proeven. Hij likte er dankbaar aan, opgelucht, met een gevoel dat zei het goed was zo. Zij leek tevreden. Ze glimlachte, de mooiste glimlach die hij ooit van Haar gezien had. Langzaam begon Ze de touwen los te maken, hielp hem zich te ontspannen na de spanning van de voorbije minuten. Ze was zo lief, zo teder, als een moeder die voor Haar kind zorgde. Dit was echte Liefde. En hij had daarvan mogen proeven, als een deeltje van de eeuwigheid. Het was allemaal zo groots. Spoedig viel hij in Haar armen in de diepste slaap sinds jaren, zo vredig, zo gerustgesteld was hij, en dat had hij alleen aan Haar te danken. Die nacht droomde hij dat Zij hem rondreed in de auto. Zij, die zelfs geen rijbewijs had, leidde hem door de straten. En hij zat naast haar, zonder de minste angst, zelfs al was de bestemming onbekend. Ze zouden aankomen waar ze moesten aankomen. Daar was hij van overtuigd.