    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 5 | | Gepost op vrijdag 21 augustus 2009 - 08:29 pm: | |
Verwondering, genoegens en andere mijmeringen van een man bij de eerste ontmoeting met zijn subje |
Jij
Aan het minimale trillen van enkele kleine spiertjes kan ik zien dat je niet zo kalm bent als je graag zou willen dat je lijkt. Een spiertje in je wang, een spier in je bil, je flanken..... Die plekken. Die plekken ook die je verraden. Maar als dat het enige was zou het nog over het hoofd te zien zijn. Maar o, wat zijn er een tekenen meer. Een iets vochtige bovenlip, maar ondertussen ook kippenvel. Veel te snelle en te oppervlakkige ademhaling. Neergeslagen ogen die desondanks schichtig heen en weer schieten.
Je hebt er moeite mee stil te blijven staan. Je onderarmen horizontaal op je rug te houden. Ik heb je nog vrijwel niets gevraagd te doen en misschien is juist dat het wel dat je nerveus maakt. De verwachting. De spanning.
En niet te vergeten het enorme verlangen naar ontlading. Bevrediging, maar dan niet zozeer sexueel alswel mentaal. Je geestelijk leegmaken en daarna weer vullen met kracht. Oerkracht. Reuzenkracht.
Ik neem er alle tijd voor. Ik heb ook alle tijd, dus waarom zou ik niet? Mij wacht geen vernedering, geen pijn, geen afzien, geen tot gekmakens toe opgedreven opwinding en verlangen. Mij wacht slechts het bespelen van jouw geest en lichaam net zolang tot je me om genade smeekt. Slechts zeg ik, maar het is natuurlijk een voorrecht om jou dat allemaal te mogen schenken. En ook is het een genoegen jouw prachtige lijfje te leren kennen. Natuurlijk is het dat. Je bent mooi, jong, begeerlijk. Je bent iets dat al lang geleden verleden tijd voor me was. En in zekere zin is dat nog zo. Maar een deel van jou - en dat is niet een onbelangrijk deel – zoekt de dagelijkse bevrediging weliswaar in bed met iemand van je eigen leeftijd, maar zoekt de grote bevrediging, de geestelijke weg naar evenwicht via mij. Via je Meneer. Ouder en zoveel wijzer. Streng ook en opvoedend. Plagerig, gemeen soms. Je altijd weer dingen vragend die je graag niet wilt. Altijd weer bezig je verder te krijgen dan je in je eigen ogen al bent. Je snapt het niet waarom dat steeds moet, waarom er niet gewoon genoten kan worden van al die dingen die je wel leuk vindt. Het zijn er zoveel. Het zijn er toch genoeg? Waarom dan toch?
Maar ondertussen weet je natuurlijk heel goed dat juist die spannende dingen je het buikgevoel geven. Het buikgevoel waarover je het altijd hebt. Het buikgevoel waarnaar je streeft. Jouw Heilige Graal.
Mijn roeping dus, dat mag duidelijk zijn. Mijn loffelijk streven. O, al zul je vandaag maar één keer je buikgevoel krijgen dan is mijn dag geslaagd.
Je tepels geven in elk geval een mooi voorteken. Hard als spijkers zijn ze. Je borsten zijn niet klein en dus valt het minder op, maar keihard zijn ze wel degelijk.
Ik kijk naar het netjes opgevouwen stapeltje kleren naast je rechtervoet. Ik heb erop gestaan dat ze daar kwamen te liggen, op die manier en niet anders. Anders in elk geval dan jij het leek te willen doen. Natuurlijk anders. Daarom anders.
Je hebt je mooi aan mijn instructie gehouden. Jeans en een truitje, simpel ondergoed, geen juwelenboel, je haar in een staartje, open schoenen. Toch jammer van die panties. Ik zou toch werkelijk niet gedacht hebben dat je het lef zou hebben die aan te trekken. Het kan niet anders of je wilt straf. Dat moet wel.
Het vouwen van je onderbroekje heeft je even gekost want ik wilde dat de bovenkant van je kruisje boven zou komen te liggen. De kant waar je poesje net nog in gevlijd was. De kant dus waarin het vocht is gedruppeld. Want dat er vocht moet zijn geweest is natuurlijk buiten discussie. En dat wil ik je inwrijven. Misschien wel letterlijk zelfs, straks.
Ik heb nog vele plannen met dat broekje, maar nu nog even niet. Er zijn nog zoveel dingen eerst te doen. Amusante dingen. Voor mij dan althans, natuurlijk.
Maar ik zei al dat ik de tijd heb dus ik begin een langzame wandeling om je heen. Tergend langzaam. Soms dichtbij, soms wat verder af. Soms in het voorbijgaan kijkend, soms natuurlijk ook halt houdend. Kijken. Snuffelen. Proeven. Voelen. Tasten.
Als ik mijn pink in je oor probeer te stoppen duik je weg. Leuk toch dat zulke kleine dingen zoveel effect kunnen hebben. Je zoveel kunnen irriteren. Dus probeer ik het plagerig nog een paar keer, net zolang tot je me kunt laten begaan. Hmm, je krijgt het door.
Zo plaag ik nog wat door. Ik pruts een denkbeeldig pluisje uit je navel. Ik kijk tussen je billen, maar dan aan de bovenkant waar natuurlijk nooit iets te zien valt. Ik strijk 'toevallig' met de bovenkant van mijn hand langs de onderkant van je rechter borst. En langzaam maar zeker zie ik het gebeuren. Ik heb er geen ondertiteling bij nodig, ik kan het zo wel zien. Tal van emoties strijden bij jou om de voorrang. Irritatie om mijn gepruts. Opwinding om wat komen gaat en maar niet komt. Verlangen naar aanraking van je wat meer intieme plekjes. Hoop dat ik dat nog niet doe zodat het genoegen nog wat langer kan duren. Enzovoort. Maar natuurlijk doe ik of ik niets merk. Ik loop bij je vandaan en ga in de makkelijke stoel zitten. Zodat ik naar je kan kijken. Met mijn eigen ogen kan zien hoe mooi je bent. En me alweer kan verbazen hoe het toch kan dat wij hier vanmiddag samen zijn.
O ja hoor, dat wil ik best toegeven. Ik ben geen Meester met een hoop lawaai die alles zeker weet en neemt wat hij wil omdat hij daar recht op heeft. Want zolang we nog geen slavernij hebben is dat aperte onzin. Want hoe je het ook wendt of keert: het is altijd een spel. Een spel dat heel erg ver kan gaan, maar het blijft een spel. Waaraan de sub zich toch echt kan onttrekken als hij of zij dat wil. En dan is het afgelopen. Maar natuurlijk doen de meeste subjes dat niet want die zijn nog erger dan de dominanten. Geil tot op het bot en maar sporadisch en kortstondig te bevredigen.
Dus tel ik mijn zegeningen. O ja. Dat je mij hebt uitgekozen. Dat je meent dat ik jouw Meneer kan zijn. Dat je meent dat ik jou kan aanpakken zoals je dat zo nodig hebt en ook graag wilt. En natuurlijk denk ik dat ik dat kan maar jouw vertrouwen maakt me trots en blij en waar nodig ook net voldoende nederig. Want het is als een toeriste meenemen voor een tocht in de jungle: je moet er toch wel voor zorgen dat het allemaal goed gaat en dat valt soms nog lang niet mee.
Ons eerste contact zou alleen dat zijn: een eerste contact. Kennis maken, een beetje aan elkaar snuffelen en dan maar eens eerst thuis rustig nadenken. Ja, nadenken met je hoofd. Thuis. En niet hier met je razende hormonen beslissen. Maar hoewel ik dat in jouw belang zei steigerde je vrijwel direct. Daar zou niks van inkomen zei je. Dat kon je ter plaatse heel goed beslissen en dan wilde je daarna niet nog eens eindeloos wachten op de volgende gelegenheid. No way, José, uhuh.
En zo komt het dat je hier nu staat. En ik had me voorgenomen om boven alles rustig aan te doen, dus dat doe ik dan ook. Ik neem de tijd en zie je flanken trillen. Wat een mooi gezicht. Laten we dat eens gaan uitbreiden. Laten we je flanken eens laten huiveren....
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen