sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

reintoch Beheerder Bericht Nummer: 317 Aangemeld: 02-2002 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op vrijdag 05 september 2008 - 05:09 pm:    Gesproken tekst: een handleiding Gesproken tekst en aanverwante zaken Vooraf: dit zijn de regels van de site. Je zult ze niet in het Groene of Witte boekje vinden. Iedere uitgever heeft zijn eigen regels. Die doet dat vanwege de uniformiteit, maar ook om het schrijvers ‘makkelijk’ te maken en discussie te vermijden. Wij dus ook... Ik heb voor onderstaande regels gekozen, niet alleen omdat ik het mooi vind staan, en het een verhaal prettig leesbaar maakt, maar ook vanwege het gebruik op internet (we hebben geen kolommen met een vaste breedte): je weet nooit hoe het op iemands scherm er uit gaat zien. Dit zijn de regels in het kort: gesproken tekst tussen “” gesproken tekst op een nieuwe regel na gesproken tekst óók een nieuwe regel leestekens (.,?! en ...) altijd binnen de aanhalingstekens tussen leesteken en aanhalingsteken geen spatie “zegt hij”, “vraagt hij” e.d. achter “...,” en zonder hoofletter Voor de duidelijkheid: deze regels zijn niet vrijblijvend. Maar heb je een bijzondere reden om hier van af te willen wijken, geef dat dan even via een privé boodschap aan een Oppasser door. (in de uitleg hierna voorbeelden in een ander lettertype) inhoud gesproken tekst tussen dubbele aanhalingstekens gesproken tekst op een nieuwe regel na gesproken tekst óók een nieuwe regel leestekens (.,?! en ...) altijd binnen de aanhalingstekens tussen leesteken en aanhalingsteken geen spatie “zegt hij”, “vraagt hij” e.d. achter “...,” en zonder hoofdletter tip: vermijd “zegt hij” e.d. zoveel mogelijk een tweegesprek gedachten ander gebruik van “ ” en ‘ ’ monoloog gesproken tekst tussen “” Elke gesproken tekst (dat wat iemand letterlijk zegt) hoort tussen dubbele aanhalingstekens. dus: “Wat zeg je?” en niet 'Wat zeg je.' Bij voorkeur tussen “ ” in plaats van " ", maar lukt je dat niet, dan zetten wij " " om naar “ ” gesproken tekst op een nieuwe regel Gesproken tekst begint altijd met een nieuwe regel (niet een extra regel wit!). Dus niet: Boos keek hij haar aan. “Het is echt geweldig,” sprak hij smalend, “hoe jij er uit ziet!” maar: Boos keek hij haar aan. “Het is echt geweldig,” sprak hij smalend, “hoe jij er uit ziet!” Of eventueel: Boos keek hij haar aan en sprak smalend: “Het is echt geweldig, hoe jij er uit ziet!” En als je echt ‘het boos kijken’ wilt koppelen aan wat hij zegt (let op de : ): Boos keek hij haar aan: “Het is echt geweldig, hoe jij er uit ziet!” Maak zo’n inleidend stukje alleen dan niet te lang (of gebruik weinig gesproken woord). Maar zoals je bij het volgende voorbeeld kunt zien: heel vaak je je dan nòg beter het gesproken woord op een nieuwe regel laten beginnen. Hij bekeek haar van top tot teen alsof ze naakt voor hem stond, voor hij uiteindelijk de verlossende woorden sprak: “Je bent mooi.” na gesproken tekst óók een nieuwe regel De de volgende niet-gesproken zin komt daarna óók weer op een nieuwe regel. Dus niet: “Ik eis gehoorzaamheid!” Ze lachte. “Werkelijk? En als ik nou liever ongehoorzaam ben?” vroeg ze liefjes. Maar: “Ik eis gehoorzaamheid!” Ze lachte. “Werkelijk? En als ik nou liever ongehoorzaam ben?” vroeg ze liefjes. Merk dat het volgende een heel andere betekenis heeft (ze zegt het dan lachend, en dat hou je normaal geen hele zin vol!): Ze lachte: “Werkelijk?” Wat je vaak ziet is het volgende: “Kom hier!” sprak hij en terwijl ze gehoorzaamde, stroopte hij zijn mouwen op om haar over de knie te nemen en een geweldig pak slaag voor haar blote kont te geven. Niet fout, maar duidelijk niet de bedoeling. En waarom niet zo: “Kom hier!” sprak hij. En terwijl ze gehoorzaamde, stroopte hij zijn mouwen op om haar over de knie te nemen en een geweldig pak slaag voor haar blote kont te geven. Je krijgt de in -mijn ogen- mooie pauze er gratis bij. Nog een voorbeelden: Hij sprak: “Je hebt een spellingsfout gemaakt.” “Maar ik heb mijn best gedaan,” zuchtte ze, “zoals ik nog nooit mijn best heb gedaan.” (de zin die ze uitspreekt wordt in tweeën gehakt, dan is een komma en geen hoofdletter het beste) “Regels zijn regels. Je verdient straf!” Hij pauzeerde even om van de smaak van zijn woorden te genieten. “Straf betekent een pak slaag, dat weet je,” vervolgde hij sardonisch: “Je slaan doe ik met ... liefde.” (Hier spreekt hij meerdere zinnen en het “vervolgde hij sardonisch” levert een pauze op. Het gedeelte na de : krijgt zo iets extra sardonisch.) Ook goed: “Straf betekent een pak slaag, dat weet je,” vervolgde hij sardonisch. “Je slaan doe ik met ... liefde.” Maar ook hier begint het tweede deel met een hoofdletter (want is een nieuwe zin). Na het tweede gedeelte met aanhalingstekens moet je echt altijd een nieuwe regel beginnen! Leestekens (.,?! en ...) altijd binnen de aanhalingstekens Leestekens (.,?! en ...) komen altijd binnen de aanhalingstekens, dus géén leesteken direct achter een aanhalingsteken! En alleen een komma gebruiken als er geen ander leesteken gebruikt wordt. dus niet: “Ja”, zei hij. (komma achter ”) “Ja?”, vroeg hij. (komma overbodig) “Ja” zei hij. (komma vergeten) maar: “Ja?” vroeg hij. Tussen leesteken en aanhalingsteken geen spatie Tussen het leesteken en het aanhalingsteken hoort geen spatie (belangrijk bij het invoeren van 'schuine' aanhalingstekens), wel eventueel achter het aanhalingsteken. Dus niet: “Ja “,vroeg hij. (let op - je ziet hier het aanhalingstekens ‘verkeerd om’ staan. Dat doet een tekstverwerkingsprogramma dus automatisch als je de spatie verkeerd zet! Maar: “Ja?” vroeg hij. “Ja,” zei hij. of zelfs: “Ja?!” vroeg hij. “zegt hij”, “vraagt hij” e.d. achter “...,” en zonder hoofdletter Vaak zie ik het volgende: “Kom hier.” Sprak hij. in plaats van: “Kom hier.” Sprak hij. Merk dat er ook iets heel anders staat wanneer je een hoofdletter gebruikt (lees het maar hardop). “Sprak hij” krijgt dan heel veel nadruk. Zo in de geest van: Hìj zegt het en niemand anders. Of: hij denkt het niet, hij zègt het. Terwijl “sprak hij” juist zo onopvallend mogelijk moet zijn: het is een hulpje voor de lezer. Oftewel een fout gebruik van verduidelijkingen zoals: “zei hij”, “vroeg hij”, “zei hij peinzend”, daar gaat het hier om. Verduidelijkingen van wat door wie gezegd wordt -en eventueel hoe- horen bij het gesprokene, maar na de letterlijke tekst en buiten de “”. Vóór het gesprokene gebruik je een dubbele punt en hoofdletter, na het gesprokene een komma en geen hoofdletter. Dus niet: Hij sprak “kom hier.” “Kom hier.” Sprak hij. “Kom hier:” Sprak hij. maar: Hij sprak: “Kom hier.” (maar is bijna nooit echt mooi). “Kom hier,” sprak hij. Een tip: Vermijdt zoveel mogelijk het gebruik van “zei hij” en dergelijke. Heel vaak kun je het achterwege laten. We weten immers al dat er gesproken wordt door het gebruik van “ ” en heel vaak weten we ook wie het zegt.. een tweegesprek Een goed uitgangspunt is echter om toevoegingen als “zei hij” zo weinig mogelijk te gebruiken. Ook “vroeg hij” is vaak overbodig. Meestal kun je immers met het vraagteken duidelijk maken dat het een vraag is. Gebruik daarom het daarom alleen als je iets wil benadrukken, of wilt duidelijk maken. Bijvoorbeeld dat het Piet is, die het zegt. Of dat hij het vrolijk zegt. Maar ook dat soort verduidelijkingen moet je niet te vaak geven. Het wordt al snel vervelend. En vaak weet je al dat iemand vrolijk is, hoef je dat niet nog eens te benadrukken. Een voorbeeld: Jan zei: “Ik zei niets,” hoewel iedereen hem had horen spreken. “Je liegt!” sprak David. “Ik lieg toch nooit?” “Maar nu toch wel.” Hier is het duidelijk dat Jan en David afwisselend spreken. Ik begin steeds met een nieuwe regel, en hoef na de inleiding niet meer aan te geven wie er spreekt. Zijn Jan en David alleen, dan kan het verhaal zelfs als volgt vervolgen. Jan gaf Piet een duw. Een gevecht ontstond.... Jan keek Piet strak aan. “Doe dat nooit weer!” (door de vorige zin is het duidelijk dat Jan aan het woord is) “Wat bedoel je?” (de volgende zin, dus mag je er van uitgaan dat Piet antwoordt) “Dat weet je best!” (Jan weer) etc... Gedachten Wanneer je in een verhaal èn gesproken tekst gebruikt èn (letterlijke) gedachten dan werkt het gebruik van “ ” voor zowel gesproken als gedachte woorden verwarrend. Wanneer je niet zo vaak de letterlijke gedachten van iemand aanhaalt, is het het beste geen “” te gebruiken. Je geeft een letterlijke gedachte dan simpel aan door "dacht hij" toe te voegen. Of door het letterlijke karakter van de gedachte te vermijden. Dus bijvoorbeeld: “Kom hier!” sprak hij. Bekijk het maar, dacht ze. Of “Kom hier!” sprak hij. Ze dacht aan van alles, maar niet aan gehoorzamen. Laat je je hoofdpersoon echter van alles (letterlijk) denken, dan is het beter om italics te gebruiken. Of, als je dat niet wilt, een afwijkend lettertype. Doe dat met name als je hoofdpersoon afdwaalt naar vroeger, of haar gedachten steeds wat anders is als wat ze zegt. Bijvoorbeeld. “Ik ben je slavin.” Maar dat wil niet zeggen dat ik je gehoorzaam. “Je kunt doen met me wat je wilt.” Dwing me, alsjeblieft, laat het me niet moeten vragen..... Wel handig dat de eerste keer dat je dat doet, je duidelijk maakt dat het gedachten zijn. Ander gebruik van “ ” en ‘ ’ Je kunt “” ook gebruiken voor namen. Of schriftelijke tekst. Of een citaat. Eigenlijk staat “” voor alles wat letterlijk zo is. Hierboven gebruik ik het bijvoorbeeld om aan te geven dat ik “zegt hij” als letterlijke aanduiding aan te geven, niet als onderdeel van de zin. Als ik dat niet zou doen, zou de zin onleesbaar worden. Haal de “” maar in gedachte er uit.... Gebruik ‘’ daarentegen voor iets dat niet letterlijk is. Bijvoorbeeld symbolisch, spreekwoordelijk, denigrerend. Een paar voorbeeldjes: Ze werd opgenomen in het “Instituut”. (zo heet het blijkbaar) Ze werd opgenomen in het ‘Instituut’. (het Instituut stelt blijkbaar niet veel voor) Het was “af”. (betekent dat het letterlijk klaar is). Het was ‘af’. (betekent dat het geweldig is). Als iemand letterlijk iemand anders aanhaalt, heb je -gezien bovenstaande- een probleem. Bijvoorbeeld: “Volgens mij sprak Caesar de woorden: “Veni, Vidi Vici,” voor hij de Tiber overstak.” Niet mooi. Ik zou kiezen voor: “Volgens mij sprak Caesar de woorden: Veni, Vidi Vici, voor hij de Tiber overstak.” of gewoon “Volgens mij sprak Caesar de woorden: Veni, Vidi Vici, voor hij de Tiber overstak.” maar acht, zo snappen we het ook wel .... “Volgens mij sprak Caesar de woorden: ‘Veni, Vidi Vici,’ voor hij de Tiber overstak.” Monoloog Geen regel zonder afwijkingen. Soms is een persoon heel lang aan het woord en wil je toch een nieuwe regel invoeren. Of spreekt hij ‘staccato’-achtig. Met losse zinnen dus. Natuurlijk kun je dan steeds elke regel met “ beginnen en met ” afsluiten. Maar dat levert een erg onrustig beeld op. Begin de volgende regel dan niet met een “. Een gebruik de afsluitende alléén op het eind van de complete monoloog. een voorbeeld: Paul sprak: “Deze dag is een heel bijzondere dag. Het is een dag van geluk. Marjan is mij eigendom geworden. Lang heb ik gedaan over het opvoeden van haar. Ik kan jullie gerust vertellen dat het een hele strijd was. Marjan was beslist ‘quite a handfull’. Maar ik ben geslaagd in mijn doel, nietwaar Marjan?” Marjan glimlachte bleekjes. Maar je mag ook beginnen met: Paul sprak: “Deze dag is een heel bijzondere dag. etc......” etc......”} billen...stil wachtend...over mijn schoot...