sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

reintoch Beheerder Bericht Nummer: 90 Aangemeld: 02-2002 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op zondag 12 maart 2006 - 03:54 pm:    Voorbeeld van een Goede en Foute opmaak Hoe ziet een goede opmaak er uit Lees voor de richtlijnen voor een goede opmaak de berichten hierna. Hie een voorbeeld hoe het moet, en -tweemaal- hoe het niet moet. Het is een deel uit een verhaal uit Het Instituut van Paul Gerard: “Goedgekeurd” Zo is het Goed goed leesbaar, rustig tekstbeeld Allemaal wisten ze wat er gebeurd was: Juliette was gecaned in de directiekamer. Juliette was heel verbaasd. Hoe konden ze dat weten? Nou ja, ze hadden haar en Marjan op het strafbankje zien zitten, maar dat zij een caning had gekregen? En zij alleen? De meiden schoten in de lach toen ze het vroeg. “Wat denk je nou,” vroeg Marcha: “Denk je nou echt dat we jou niet hoorden. Tsjezus meid, wat kan jij schreeuwen.” Subiet moest Juliette blozen. Of ze wìst dat ze geschreeuwd had! Die ideeën over zich beheersen waren absoluut dwaas geweest. Ze was er schor van geworden. Maar de meiden trokken zich van haar schaamte niets aan. Ze wilden alles weten. Daar hadden ze recht op, want in het meidenwereldje van de kostschool was er geen privé. Zeker niet als het om straf ging. Dus moest Juliette vertellen. Over de rij docentes die haar hadden opgewacht, incluis Maartje en de directeur. Hoe ze samen hadden moeten verschijnen voor hen. Hoe ze eerst werden aangeklaagd, daarna schuld moesten bekennen en om een strenge straf moesten vragen. Om tenslotte het vonnis aan te horen. De meiden werden er opgewonden van: dat was ècht bijzonder. Niemand had het ooit eerder meegemaakt. Opgelucht bedacht Juliette dat Marjan haar dus vooraf ècht had willen helpen: ze had niet geweten van het beschuldigen en schuldbekennen. Maar dat ze dan ondanks dat zo adequaat had gereageerd. “Jemig Marjan, dat jij meteen wist dat je schuld moest bekennen en zo. Ik zou zweren dat je dat al vaker meegemaakt had.” Marjan haalde haar schouders op. Marcha verduidelijkte het voor Juliette. “Als je eenmaal weet hoe het hier werkt, is dat geen kunst. We worden voortdurend gecommandeerd joh. In de houding! Je hebt je misdragen! Brutaal kind! Biecht op!” Alle meiden schoten in de lach van deze perfecte imitatie van een kostschoollerares. “Protesteren heeft geen enkele zin.” Was dat Paulien? “Je moet ze gewoon altijd hun zin geven,” vulde Aya aan. Alle meiden bemoeiden zich er nu mee. “Spijt tonen, berouwvol zijn.” “En altijd om straf vragen.” “Vragen, smeken zul je bedoelen.” “Ik val altijd subiet op mijn knieën als het effe kan.” “Kus hun voeten.” “Ik trek meteen al mijn broekje uit.” “Ja hè, en biedt je blote billen aan. Doe niet zo stom joh.” Dat was Marjan, die het duidelijk niet eens was met een aantal van de reacties, en zeker de laatste niet. “Wat ben je toch een stomme trut, Nina, straks gelooft Juliette je nog. Staat een beetje op te bieden tegen elkaar.” En tegen Juliette: “Geloof ze niet, meid, ze willen alleen maar indruk maken. Maar volgens mij zijn degenen met de grootste mond nou net degenen die nog nooit straf gehad hebben.” Net zoals ik, dacht ze, maar ze hield wijselijk haar mond. Ze keek hen aan, vier waren het, die beschaamd terugkeken. Betrapt! En waren die vier nou net niet die zogenaamde internetmeiden? Marjan dacht van wel. “Maar wat we hier wel leren is dat tegenspreken nooit helpt.” Juliette kon een glimlach niet onderdrukken. “Ja sorry, ik weet het, ik hou me niet aan m’n eigen advies, het was gewoon stom om te protesteren.” Ze keek Juliette smekend aan. Die begreep haar onuitgesproken verzoek. Ze zou echt niet zeggen hòe Marjan had geprotesteerd. Want ondanks alle bravoure van de meiden begreep ze dat Marjan’s actie ècht not-done was. “Maar dat van berouwvol doen klopt absoluut. Altijd je heel onderdanig opstellen. Nooit uitvluchten verzinnen, want ze zijn allergisch voor smoezen. Dus ook al heb je ze zat, gewoon verzwijgen want geheid dat ze je dan nog harder pakken. En altijd proberen te raden wat ze willen dat je zegt. En da’s helemaal niet zo moeilijk hier. Ze zijn er gewoon altijd op uit om je te straffen. Dus daar vraag je dan om. Altijd goed.” Zo is het Fout te weinig alinea’s en wit: een letterbrei gesproken tekst niet op een nieuwe regel Allemaal wisten ze wat er gebeurd was: Juliette was gecaned in de directiekamer. Juliette was heel verbaasd. Hoe konden ze dat weten? Nou ja, ze hadden haar en Marjan op het strafbankje zien zitten, maar dat zij een caning had gekregen? En zij alleen? De meiden schoten in de lach toen ze het vroeg. “Wat denk je nou,” vroeg Marcha, “denk je nou echt dat we jou niet hoorden. Tsjezus meid, wat kan jij schreeuwen.” Subiet moest Juliette blozen. Of ze wìst dat ze geschreeuwd had! Die ideeën over zich beheersen waren absoluut dwaas geweest. Ze was er schor van geworden. Maar de meiden trokken zich van haar schaamte niets aan. Ze wilden alles weten. Daar hadden ze recht op, want in het meidenwereldje van de kostschool was er geen privé. Zeker niet als het om straf ging. Dus moest Juliette vertellen. Over de rij docentes die haar hadden opgewacht, incluis Maartje en de directeur. Hoe ze samen hadden moeten verschijnen voor hen. Hoe ze eerst werden aangeklaagd, daarna schuld moesten bekennen en om een strenge straf moesten vragen. Om tenslotte het vonnis aan te horen. De meiden werden er opgewonden van: dat was ècht bijzonder. Niemand had het ooit eerder meegemaakt. Opgelucht bedacht Juliette dat Marjan haar dus vooraf ècht had willen helpen: ze had niet geweten van het beschuldigen en schuldbekennen. Maar dat ze dan ondanks dat zo adequaat had gereageerd. “Jemig Marjan, dat jij meteen wist dat je schuld moest bekennen en zo. Ik zou zweren dat je dat al vaker meegemaakt had.” Marjan haalde haar schouders op. Marcha verduidelijkte het voor Juliette. “Als je eenmaal weet hoe het hier werkt, is dat geen kunst. We worden voortdurend gecommandeerd joh. In de houding! Je hebt je misdragen! Brutaal kind! Biecht op!” Alle meiden schoten in de lach van deze perfecte imitatie van een kostschoollerares. “Protesteren heeft geen enkele zin.” Was dat Paulien? “Je moet ze gewoon altijd hun zin geven,” vulde Aya aan. Alle meiden bemoeiden zich er nu mee. “Spijt tonen, berouwvol zijn.” “En altijd om straf vragen.” “Vragen, smeken zul je bedoelen.” “Ik val altijd subiet op mijn knieën als het effe kan.” “Kus hun voeten.” “Ik trek meteen al mijn broekje uit.” “Ja hè, en biedt je blote billen aan. Doe niet zo stom joh.” Dat was Marjan, die het duidelijk niet eens was met een aantal van de reacties, en zeker de laatste niet. “Wat ben je toch een stomme trut, Nina, straks gelooft Juliette je nog. Staat een beetje op te bieden tegen elkaar.” En tegen Juliette: “geloof ze niet, meid, ze willen alleen maar indruk maken. Maar volgens mij zijn degenen met de grootste mond nou net degenen die nog nooit straf gehad hebben.” Net zoals ik, dacht ze, maar ze hield wijselijk haar mond. Ze keek hen aan, vier waren het, die beschaamd terugkeken. Betrapt! En waren die vier nou net niet die zogenaamde internetmeiden? Marjan dacht van wel. “Maar wat we hier wel leren is dat tegenspreken nooit helpt.” Juliette kon een glimlach niet onderdrukken. “Ja sorry, ik weet het, ik hou me niet aan m’n eigen advies, het was gewoon stom om te protesteren.” Ze keek Juliette smekend aan. Die begreep haar onuitgesproken verzoek. Ze zou echt niet zeggen hòe Marjan had geprotesteerd. Want ondanks alle bravoure van de meiden begreep ze dat Marjan’s actie ècht not-done was. “Maar dat van berouwvol doen klopt absoluut. Altijd je heel onderdanig opstellen. Nooit uitvluchten verzinnen, want ze zijn allergisch voor smoezen. Dus ook al heb je ze zat, gewoon verzwijgen want geheid dat ze je dan nog harder pakken. En altijd proberen te raden wat ze willen dat je zegt. En da’s helemaal niet zo moeilijk hier. Ze zijn er gewoon altijd op uit om je te straffen. Dus daar vraag je dan om. Altijd goed.” Zo is het ook Fout: Te veel wit: onrustig beeld, geen overzicht gesproken tekst niet op een nieuwe regel Allemaal wisten ze wat er gebeurd was: Juliette was gecaned in de directiekamer. Juliette was heel verbaasd. Hoe konden ze dat weten? Nou ja, ze hadden haar en Marjan op het strafbankje zien zitten, maar dat zij een caning had gekregen? En zij alleen? De meiden schoten in de lach toen ze het vroeg. “Wat denk je nou,” vroeg Marcha, “denk je nou echt dat we jou niet hoorden. Tsjezus meid, wat kan jij schreeuwen.” Subiet moest Juliette blozen. Of ze wìst dat ze geschreeuwd had! Die ideeën over zich beheersen waren absoluut dwaas geweest. Ze was er schor van geworden. Maar de meiden trokken zich van haar schaamte niets aan. Ze wilden alles weten. Daar hadden ze recht op, want in het meidenwereldje van de kostschool was er geen privé. Zeker niet als het om straf ging. Dus moest Juliette vertellen. Over de rij docentes die haar hadden opgewacht, incluis Maartje en de directeur. Hoe ze samen hadden moeten verschijnen voor hen. Hoe ze eerst werden aangeklaagd, daarna schuld moesten bekennen en om een strenge straf moesten vragen. Om tenslotte het vonnis aan te horen. De meiden werden er opgewonden van: dat was ècht bijzonder. Niemand had het ooit eerder meegemaakt. Opgelucht bedacht Juliette dat Marjan haar dus vooraf ècht had willen helpen: ze had niet geweten van het beschuldigen en schuldbekennen. Maar dat ze dan ondanks dat zo adequaat had gereageerd. “Jemig Marjan, dat jij meteen wist dat je schuld moest bekennen en zo. Ik zou zweren dat je dat al vaker meegemaakt had.” Marjan haalde haar schouders op. Marcha verduidelijkte het voor Juliette. “Als je eenmaal weet hoe het hier werkt, is dat geen kunst. We worden voortdurend gecommandeerd joh. In de houding! Je hebt je misdragen! Brutaal kind! Biecht op!” Alle meiden schoten in de lach van deze perfecte imitatie van een kostschoollerares. “Protesteren heeft geen enkele zin.” Was dat Paulien? “Je moet ze gewoon altijd hun zin geven,” vulde Aya aan. Alle meiden bemoeiden zich er nu mee. “Spijt tonen, berouwvol zijn.” “En altijd om straf vragen.” “Vragen, smeken zul je bedoelen.” “Ik val altijd subiet op mijn knieën als het effe kan.” “Kus hun voeten.” “Ik trek meteen al mijn broekje uit.” “Ja hè, en biedt je blote billen aan. Doe niet zo stom joh.” Dat was Marjan, die het duidelijk niet eens was met een aantal van de reacties, en zeker de laatste niet. “Wat ben je toch een stomme trut, Nina, straks gelooft Juliette je nog. Staat een beetje op te bieden tegen elkaar.” En tegen Juliette: “geloof ze niet, meid, ze willen alleen maar indruk maken. Maar volgens mij zijn degenen met de grootste mond nou net degenen die nog nooit straf gehad hebben.” Net zoals ik, dacht ze, maar ze hield wijselijk haar mond. Ze keek hen aan, vier waren het, die beschaamd terugkeken. Betrapt! En waren die vier nou net niet die zogenaamde internetmeiden? Marjan dacht van wel. “Maar wat we hier wel leren is dat tegenspreken nooit helpt.” Juliette kon een glimlach niet onderdrukken. “Ja sorry, ik weet het, ik hou me niet aan m’n eigen advies, het was gewoon stom om te protesteren.” Ze keek Juliette smekend aan. Die begreep haar onuitgesproken verzoek. Ze zou echt niet zeggen hòe Marjan had geprotesteerd. Want ondanks alle bravoure van de meiden begreep ze dat Marjan’s actie ècht not-done was. “Maar dat van berouwvol doen klopt absoluut. Altijd je heel onderdanig opstellen. Nooit uitvluchten verzinnen, want ze zijn allergisch voor smoezen. Dus ook al heb je ze zat, gewoon verzwijgen want geheid dat ze je dan nog harder pakken. En altijd proberen te raden wat ze willen dat je zegt. En da’s helemaal niet zo moeilijk hier. Ze zijn er gewoon altijd op uit om je te straffen. Dus daar vraag je dan om. Altijd goed.” billen...stil wachtend...over mijn schoot...