sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

reintoch Beheerder Bericht Nummer: 89 Aangemeld: 02-2002 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op maandag 06 maart 2006 - 07:44 pm:    fictie versus waar-gebeurd over de (on)waarschijnlijkheid en de (on)geloofwaardigheid van (SM)verhalen In veel SM Verhalen zie je een worsteling tussen het waar gebeurde karakter van wat beschreven wordt, de wens om het sm-spel in al haar subtiliteit op een realistische wijze te beschrijven, en toch het verhaal spannend en opwindend te houden. We willen beschrijven van wat we meegemaakt hebben. We willen vooroordelen tegen SM bestrijden. We willen dat men weet dat SM over liefde gaat. En toch willen we een verhaal schrijven. Een verhaal dat de lezers boeit. Omdat het een verhaal is. Waar-Gebeurd wordt Fictie. Een Verslag wordt een Verhaal. En de schrijver moet aan de slag met de begrippen “geloofwaardigheid” en “waarschijnlijkheid”. Waar moet hij/zij rekening mee houden? Welke keuzes kan hij/zij maken. In dit artikel wil ik daar de helpende hand bij bieden. het onwaarschijnlijke geloofwaardig verteld Ik hou van onwaarschijnlijke verhalen: zo hou ik erg van Fantasy, en van SF, en beiden zijn binnen de literatuur de genres die het onwaarschijnlijke als leidraad hebben. Onwaarschijnlijke verhalen zijn prachtig en spannend als ze geloofwaardig vertelt worden. Dat ze onwaarschijnlijk zijn, valt je dan niet meer op. Je gaat op in de wereld die gecreëerd wordt. En zo hoort het ook. Als je het onwaarschijnlijke geloofwaardig vertelt, heb je een verhaal. het waarschijnlijke ongeloofwaardig verteld Ik zou het zelfs om willen draaien: als je het waarschijnlijke ongeloofwaardig beschrijft, heb je geen verhaal. Maar een -meestal vervelend- verslag. Heel veel SM verhalen lijden onder dat euvel. Verhalen in de ik-figuur die minutieus beschrijven wat ze meegemaakt hebben, zijn mij een gruwel. Want ze beschrijven niet van binnen uit. Geen motieven, geen emoties anders dan platte gevoelens als pijn en genot. Plat, omdat ze beschreven worden als stimulus-respons, er zit niets tussen slag en de pijn, de streling en het genot. Dat maakt dergelijke verhalen voor mij ongeloofwaardig. Ik neem aan dat de werkelijkheid natuurgetrouw beschreven wordt, maar ik geloof er niet in. het waarschijnlijke geloofwaardig verteld Natuurlijk: er is nog een mogelijkheid. Een waarschijnlijk verhaal (of zolang we het over SM verhalen hebben meestal: een werkelijk gebeurd verhaal) wordt geloofwaardig verteld. In mijn ogen is dat één van de moeilijkste opgaven als schrijver. Er zijn weinig schrijvers die dat naar tevredenheid lukt. Zeker als de Ik-vorm gebruikt wordt. Je moet -vind ik- als schrijver van een verhaal (let wel: “verhaal”, niet “verslag”) afstand kunnen nemen om een werkelijkheid te creëren. En een schrijver van een werkelijk gebeurd verhaal die dat als “ik” schrijft, maakt het zich heel erg moeilijk, zeker als de “ik” en de “schrijver” ook nog één en dezelfde zijn. Mijn advies: niet proberen. Schrijf het waar-gebeurde niet in de ik-figuur ňf laat de werkelijkheid los en modelleer dat wat er gebeurd is naar je eigen fantasie, naar dat wat er had moeten gebeuren. Of doe beiden! Alleen: hoe onwaarschijnlijk mag je zijn... Eerst een uitzondering: extreem onwaarschijnlijk, oftewel absurd. Als je dat heel goed kan is het prachtig. Zelf denk ik dan meteen aan Monty Python. Extreem onwaarschijnlijk lijkt makkelijk, maar is absoluut vreselijk moeilijk, wil je het goed doen. Mijn advies aan schrijvers van sm verhalen: begin er niet aan, tenzij je veel ervaring hebt met ‘waarschijnlijker’ verhalen. Ok, afgezien dan van die uitzondering: hoe (on) waarschijnlijk moet je zijn? In de eerste plaats is dat een heel persoonlijke vraag. Ik kijk bij films en detectives veel naar de “waarschijnlijkheid”. Het zal mij veel sneller opvallen dan de meeste kijkers, en mijn partner vind me bij tijd en wijlen behoorlijk irritant wat dat betreft. Ik heb voor mijzelf het criterium: als het mij tijdens het kijken opvalt, dan is dat meestal geen goed teken. Realiseer ik het mij achteraf, dan heeft de maker zijn werk voortreffelijk gedaan. Dat principe kun je ook op verhalen toepassen: als het je tijdens het lezen niet bezig houdt, maar alleen achteraf, is het verhaal geslaagd. Want voor de lezer tijdens het lezen geloofwaardig. Dus: iedere schrijver kan met een onwaarschijnlijk verhaal wegkomen, als hij het onwaarschijnlijke maar geloofwaardig maakt. onwaarschijnlijkheid en de werkelijkheid Verhalen zijn fictie. Of je nou net doet alsof je de werkelijkheid beschrijft, doet er in feite niet toe. Vaak doet een schrijver zijn best om de lezer te laten denken dat het allemaal werkelijk gebeurd is. Kunstgrepen in die zin zijn memo’s die je invoegt, de ik-figuur die je gebruikt, een verantwoording die je schrijft, de briefvorm ..... noem maar op. Maar het blijft fictie. Vaak hoor je daarnaast zeggen dat de werkelijkheid absurder is dan de fantasie. Dat is een waar woord. En in die zin is de werkelijkheid ook niet interessant voor een verhalenschrijver. Want: als je zo’n verhaal hoort, denk je: hoe is het mogelijk. Niet: wat boeit me dit. Voor een goed verhaal is het dan ook niet relevant of het al dan niet mogelijk is. Als je het niet geloofwaardig weet te vertellen, heb je er niets aan als je weet dat het wel degelijk mogelijk is. Voor onwaarschijnlijke verhalen lees je de krant! Toch is het wel belangrijk voor je als schrijver om te weten hoe (on)waarschijnlijk hetgeen is dat je beschrijft. Hoe onwaarschijnlijker, hoe meer aandacht je er aan moet besteden. Dat kun je enerzijds doen door in de hoofdpersoon te kruipen. En anderzijds door je verhaal zo op te bouwen dat elke “kleine onwaarschijnlijkheid” geloofwaardig is. En niet opvalt. Grootste gevaar daarbij is, zeker wanneer het om SM verhalen gaat (SM verhalen horen -meestal- toch ook opwindend te zijn), dat je te veel wilt uitleggen. Daar zit je als lezer niet op te wachten. Je zult dus veel aandacht moeten besteden aan het ‘doceren’ van die bouwstenen om een nieuwe werkelijkheid te bouwen. Een goed voorbeeld zijn verhalen waarin de hoofdpersoon voor het eerst kennismaakt met het “sm-spel”. Als verhaal moet dat vooral spannend zijn (en opwindend eventueel) en je zit dŕn niet te wachten op de uitleg van alle subtiliteiten of het rechtzetten van allerlei vooroordelen. Als verslag kan het juist essentieel zijn dat je dat wčl doet. een goed schrijver Een goed schrijver moet daar allemaal rekening mee houden. Hij behoort de intentie te hebben een verhaal geloofwaardig te vertellen. Onwaarschijnlijkheden te maskeren. En dat is nu ook wat ik graag als credo van deze site zou willen benoemen: zorg dat je verhalen geloofwaardig zijn. Hoe onwaarschijnlijk ze ook mogen zijn. En goed geschreven. En mooi geschreven. Het is dan aan de lezer te beoordelen of dat gelukt is. Het is zijn ervaring. En die zal voor een ieder anders zijn. En aan een redacteur om in te schatten of dat voor het merendeel van de lezers gelden zal. Ook dat. dit artikel ontstond tijdens een discussie rond een verhaal van Janneman. hier heb ik het omgevormd en aangevuld als artikel bij de 'schrijvershandleidingen'. oorspronkelijke discussie billen...stil wachtend...over mijn schoot...