sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Sanne van der Togt Nieuw lid Bericht Nummer: 5 Aangemeld: 02-2004 Beoordeling:  Stemmen: 2 Gepost op zondag 29 februari 2004 - 08:00 pm:    Fantasie is onschadelijk voor de gezondheid Kinderen straffen is inderdaad een heel gevoelig onderwerp. Voor je het weet, staat de hele buurt met brandende kruizen en hooivorken bij je op de stoep. Maar Reintoch, je zult me toch een keer moeten laten zien hoe je zo'n driedelige spagaat doet. Gelukkig heb je als het goed is maar twee benen en zit je in een normale spagaat. Het gevoel dat je namelijk beschrijft, vind ik zelf eerlijk gezegd niet meer dan normaal voor onze samenleving. Het toont een gezonde dosis gêne en stelt daardoor juist een streep voor jou waar jouw fantasie ophoudt en eventueel daadwerkelijk handelen begint. Je stelt dat je tegen het straffen van kinderen bent, maar dat het op zich ook wel de ultieme maatregel kan zijn. Dat zijn voor mij eigenlijk twee kanten van dezelfde munt. In weze zeg je volgens mij: Kinderen niet over de knie leggen, maar als het echt niet anders kan, is het de meest duidelijke straf. Dat is zo slecht nog niet, tenzij het op mishandeling uitloopt. En er is een duidelijk verschil tussen een corrigerende tik en mishandeling. Kindermishandeling is bijna altijd straf zonder aanleiding of buiten-proportioneel geweld tegen kinderen. Een paar petsen op de billen is nog geen mishandeling. Er zijn twee vragen die in de laatste posts steeds terug lijken te komen. De eerste is, mag/moet/hoef je kinderen fysiek straffen? En ten tweede; als er sprake is in verhalen van een kind dat over de knie gaat, mag je daar dan opgewonden van raken? De eerste vraag heb ik boven denk ik al min of meer beantwoord. Blijft alleen de tweede over. Waar toch steeds naar verwezen wordt en waar het in dit verhaal ook om gaat, is om het spel. En omdat het een spel is, heeft het geen intrinsieke relatie met kinderen zelf. Vergeet ook niet dat dergelijke verhalen die tot opwinding leiden allemaal door volwassenen geschreven zijn en daardoor vaak een hele andere benadering kennen dan wanneer het om kinderen zelf zou gaan. Als kinderen hun ervaringen op zouden schrijven, zou het mij niets verbazen als er veel meer nadruk werd gelegd op de relatie met de ouder. Papa of mama is namelijk boos (echt boos) en dit is, zeker voor hele kleine kinderen, moeilijk te bevatten. Want misschien blijven de ouders wel voor altijd boos. Dat is heel moeilijk te overzien, omdat ze op jonge leeftijd nog niet ver vooruit kunnen kijken en al helemaal niet kunnen relativeren. Dat laatste is juist bij volwassenen een onlosmakend onderdeel in iedere vorm van SM. De pijn en de vernedering is altijd relatief aan iets en is bovenal eindig. Die eindigheid kun je kinderen niet altijd uitleggen, dat besef komt op een later moment. Vergelijk het met; tegen een kind zeggen dat hij een half uur moet wachten. Een kind kan dan rustig 20 keer in 5 minuten vragen, wanneer dat half uur voorbij is. Je zegt zelf dat je dominant bent. Dat betekent dat je tot op zekere hoogte anderen in bepaalde situaties wilt controleren. Wie zijn het meest ontvankelijk voor een leidende hand? Precies, kinderen. Kinderen accepteren dit vaak klakkeloos, zonder direct te vragen waarom jij dan de baas bent. Soms gaan ze er tegenin, maar over het algemeen is het voor hun niet meer dan logisch dat er voor ze gedacht, gehandeld en gezorgd wordt. Dat is oh zo belangrijk. Als dominant heb je namelijk ook een zorgtaak. Kinderen laten zich over het algemeen makkelijker verzorgen dan volwassenen. Misschien dat daar een deel van jouw opwinding in zit. Jij ziet misschien niet zozeer het 'kind', maar de mens die zich onvoorwaardelijk en totaal neerlegt bij jouw dominantie en die niet anders kan dan dat te accepteren. Die afhankelijkheid geeft jou het gevoel van controle en de baas zijn. Niet in spelvorm, maar in zijn meest pure en totale vorm. Hun onvoorwaardelijke overgave komt van diep en is altijd gemeend. Het feit dat ze nog niet helemaal voor zichzelf kunnen zorgen, draagt ook bij aan het gevoel van heersen over én zorgen voor. Daar komt bij dat de dominantie zich ook in fysieke vorm manifesteert. Als volwassen man ben jij al 'af'. Kinderen hebben nog even te gaan voordat ze volgroeid zijn. Het zijn zeer compacte mini-mensen. Door je rug te rechten ben je in hun ogen al snel een reus. Ook dat draagt bij aan jouw overwicht. Dus wat zorgt voor die opwinding? Dat je zodanig erotisch geprikkeld wordt, dat je het als plezierig, maar tegelijkertijd ook als ongemakkelijk, ervaart? Komt dat door het fysieke gedeelte als je naar het plaatje in je hoofd kijkt? Of toch door het gedachten-fantasie-frame dat je op dat plaatje loslaat? Maar mag je van kinderen in gedachten of verhalen opgewonden raken? Ik kan daar alleen maar een onomwonden, compromieloos ja op antwoorden. In je gedachten en fantasieën mag en kan je alles. In je hoofd ben je namelijk altijd de dominant, puur omdat jij degene bent die bepaalt hoe het verhaal gaat. In ieder bewustzijn is maar plek voor één persoon. De thinkpolice willen we vooral ver van ons houden. Die waren er altijd in de vorm van kerkgenootschappen en het laatste wat we willen is die in de belichaming van Balkende c.s. terughalen. Dan maar geen normen en waarden in deze samenleving. Er zijn grenzen. Door je voor bepaalde gedachten en fantasieën te schamen of ongemakkelijk te voelen, hou je een taboe in stand. In dit geval is dat het koppelen van kinderen aan erotiek. In de pratijk ben ik een groot voorstander van dat taboe, dus enige gêne in de gedachtengang is zeer welkom. Tegelijkertijd, als het dus alleen over de fantasie gaat, is diezelfde schaamte hypocriet. We vinden het namelijk veel minder erg om in onze gedachten de parkeerbeheerder dood te knuppelen omdat hij een wielklem op onze wagens gezet heeft. Om te fantaseren of onze voorouders in de Middel-Eeuwen misschien een aantal martelmogelijkheden over het hoofd hebben gezien om zo een leraar wiskunde te pijnigen. Voor die gedachten hoeven we ons niet te schamen. Sterker nog, we mogen ze hardop uitten en in veel gevallen (zoals bij de parkeerbeheerder) zullen luisteraars instemmend reageren. 'Als het toch zou mogen....' Punt is, het mag niet. Onthoud wel dat op het moment dat het acceptabel wordt om dit in de praktijk te brengen, de maatschappij al zover heen is, dat opgewonden raken van kinderen er niet meer toe doet. Los daarvan is erover fantaseren en schrijven een volwassen bezigheid. Pas wanneer je het om zou willen zetten naar werkelijke beelden en daar kinderen voor gebruikt, moet je oppassen. Dan betrek je ze namelijk direct in jouw fantasie. Zelfs als ze dat vrijwillig zouden doen, is die vrijwilligheid maar zeer beperkt. En ik denk zelf als ik jouw posts zo lees, dat je er eerlijk gezegd ook keihard op zou afknappen Niet in spagaat verkerend, maar keurig de beentjes bij elkaar.