sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

reintoch Beheerder Bericht Nummer: 24 Aangemeld: 02-2002 Beoordeling:  Stemmen: 1 Gepost op zondag 29 februari 2004 - 04:42 pm:    Fysieke kinderstraffen: goed of fout? Ik geef toe: de titel van mijn stukje “kinderen straf je niet” was wat provocerend. Misschien zou beter zijn geweest: “kinderen hoef je niet te straffen”. Ik heb mijn kinderen in ieder geval nooit hoeven straffen. De streep leggen was al voldoende. Maar ja, ik heb niet alleen altijd een fantastische band met mijn kinderen gehad (ze zijn nu 21 en 19 en zelfstandig), ze waren ook -in mijn ogen- voorbeeldig in hun gedrag. Straffen hoeft niet: want met een streep zetten toon je -beheerste- boosheid. En dat werkt al als straf. Met zo’n uitspraak wil ik ook eigenlijk benadrukken dat mijn geloof in straf heel beperkt is, mijn geloof in belonen en -met name- voorleven vele malen groter. Maar als, met nadruk dus “als” er dan gestraft moet worden ben ik er heimelijk van overtuigd dat fysiek straffen één van de beste straffen is. Als je het heel zorgvuldig doet, en heel erg goed op het kind let: hoe hij/zij reageert. En je realiseert wat voor geweldige impact het op de meeste kinderen heeft. Daarom, voor de veiligheid, moet je wel verkondigen: fysiek straffen - nooit doen. Daar komt bij dat de emoties rond incest en dergelijke al zo geweldig worden opgeklopt. Je moet dus wel voorzichtig zijn. Nu wil ik echter toch nog even terug naar het begin van de discussie: namelijk verhalen over het straffen van kinderen. Zoals jij jouw verhaal schrijft, is het voor mij niet opwindend. Het is aangrijpend. Ik zou je op zo’n moment (bang op je kamertje) wel in mijn armen willen sluiten. Maar veel verhalen zijn wel degelijk opwindend, al wordt de opwinding van het kind zelf niet beschreven. Ik voor mijzelf, als dominant, weet dat ik het opwindend vind om mijzelf in de rol van vader voor te stellen. Veilig, want zoals gezegd, zo’n vader was ik niet en zal ik ook nooit zijn. Dat geldt met name voor meisjes vanaf de pubertijd. Maar ook voor kleine meisjes, in veel mindere mate, maar toch. Ook in mij zit een stukje pedofilie. Godzijdank heb ik er in het ‘echte leven’ nooit last van, kinderen zijn gewoon kinderen.... Maar daarom vind ik het lezen van dergelijke verhalen dus spannend, met name als je het gevoel hebt dat ze echt zijn (even mijn mond spoelen). En kom ik dus weer in mijn driedelige spagaat van het willen veroordelen, tegelijkertijd (oprecht en zonder bijbedoeling) vinden dat het fysiek straffen zo slecht nog niet is, en het opwindend vinden.... Vandaar deze tussenweg op deze site: het veroordelen.... maar ze wel publiceren. Mee eens? billen...stil wachtend...over mijn schoot...