sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Sanne van der Togt Nieuw lid Bericht Nummer: 3 Aangemeld: 02-2004 Beoordeling:  Stemmen: 2 Gepost op zondag 22 februari 2004 - 09:55 pm:    Kinderen straf je met mate en anders met liefde Reintoch bedankt voor je reactie op mijn stukje. Ik maak uit je commentaar op dat je begrepen hebt wat ik bedoelde te zeggen. Mijn verhaal is niet direct een pleidooi tegen het af en toe over de knie leggen van kinderen. Maar het is zeker geen getuigenis om naar gelieve te gaan slaan. Ik merk dat er een hoop is dat ik erover zou willen zeggen, maar dat zou inderdaad te pedagogisch worden allemaal. Ik moet alleen wel een kanttekenig plaatsen bij je reactie. Het is natuurlijk niet gezegd dat mijn angst om verlaten te worden een direct gevolg van een pak slaag is geweest, of van de dreiging ermee. Zelf denk ik dat in een gezonde gezinssituatie die angst geen rol speelt; of in ieder geval niet de boventoon voert. In mijn situatie ligt dat iets anders. Ik was al een paar keer 'weggedaan' en ik denk dat daardoor iedere straf, zij het fysiek of mentaal, een angstig gevoel van eenzaamheid had opgeroepen. Iedere straf had ik waarschijnlijk geïnterpreteerd als een opmaat voor mijn vertrek. Je geeft als onderwerp aan "Kinderen straf je niet". Ik weet niet of het handig is om kinderen niet te straffen voor (echt) slecht gedrag. De mate van de straf is hierbij natuurlijk enorm belangrijk. Maar zonder correctie wordt de wereld voor kinderen een onbehagelijke, chaotische wildernis. Ik zou dan nu, denk ik, alle kanten opstuiteren als ik nooit gestraft was geweest voor bepaalde dingen. Wat dat betreft is het pak slaag misschien het minst hard bij mij aangekomen in die specifieke situatie. Daarna is Tjerk namelijk nog bij me gebleven om te laten zien dat ik juist niet alleen was. Dat zijn boosheid eindig was en dat met het pak slaag het laatste woord over mijn woedeaanval gezegd was. Achteraf zeg ik dat het een veel wredere straf zou zijn geweest om mij zonder eten naar bed te sturen. Nu mag jij zeggen wat erger is voor een kind. Mijn verhaal zoals ik dat gepost heb, of de situatie die ik in een ander gezin meemaakte? Ik moest daar voor eenzelfde soort vergrijp (agressie) direct na het eten naar bed. De hele nacht heb ik met mijn kleren aan en mijn ingepakte tas onder het bureau gezeten. En inderdaad; de volgende ochtend kreeg ik te horen dat het in mijn eigen belang was om overgeplaatst te worden. Dan voelt het als straf op straf. Daar komt bij dat je als kind niet meer de mogelijkheid krijgt om het eventueel goed te maken met deze mensen. Je moet ineens weg en vaak weet je niet eens waar je gezeten hebt. Daardoor ontwikkel je een beeld dat er allemaal mensen boos op je zijn, maar je weet niet meer wie of waar ze zijn en je kunt ze niet meer zeggen dat het je allemaal spijt. Geen contact meer mogen leggen uit privacy oogpunt is een extreem wrede straf voor een kind. Nogmaals het is niet mijn bedoeling om het fysiek straffen van kinderen op alle punten goed te praten. Maar ik moet er wel bij zeggen dat het overgaan tot een pak slaag door ouders een hoop moed vergt in deze tijd. Het rechttrekken van een rokje kan een vader al in de hoek van pedofielen zetten. Laat staan als hij zijn dochter (of pleegdochter) op haar blote billen slaat. Het feit dat ik toen over de knie ben gelegd, geeft aan dat deze mensen er echt een hoop voor over hadden om mij in huis te houden en mij zo een zo veilig mogelijk leven wilden geven. En daarmee dus bereid waren om eventuele beschuldigingen over kindermishandeling aan hun adres het hoofd te bieden. Je hebt één ding niet genoemd in je verhaal over straf. Dat is het in de hoek zetten. Ook dat wordt tegenwoordig als erg vernederend ervaren, maar het is maar de vraag op welke manier dit gebeurt. Een hoek heeft namelijk ook iets veiligs. Je kunt nergens heen, maar daar staat tegenover dat de twee muren (uitgaande dat je ook echt in de hoek staat) denkbeeldig langs je heenlopen. Er is dus niets dat onverwachts voor je kan staan. Je zou het een kinder moment van bezinning kunnen noemen. Er is niets anders dan een kale muur waardoor je afgeleid zou kunnen worden. Je wordt gedwongen om met jezelf en dus je gedrag bezig te zijn. Ik denk zolang je maar bij een kind in de kamer blijft, dat het misschien wel een positief effect op het gevoel van geborgenheid kan hebben. In principe ben ik tegen het slaan van kinderen. Dat komt omdat volwassenen (ja ik weet het ik hoor daar inmiddels zelf ook bij, maar toch) meer macht hebben dan ze denken. Als kind moet je veel en mag je soms ook veel, maar meestal niet. En een pak slaag kan in bepaalde situaties al snel uitlopen op mishandeling. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ouders hun eigen frustraties uiten op hun kinderen; in welke vorm dat dan ook gebeurt. En voor alle vormen geldt dat er een duidelijk relatie moet bestaan tussen de overtreding enerzijds en de staf die daar tegenover staat. Een streep trekken, noem je dat. Tot hier en als je verder gaat, zijn dit de gevolgen. Ik moet daar wel bij zeggen dat kinderen die te maken krijgen met de kinderbescherming of de jeugdzorg in bepaalde situaties niets aan praten hebben. Je merkt dat je je al snel afschermt en iedere toenadering probeert te blokkeren. In zo'n geval kan een pak slaag uitkomst bieden. Je hebt namelijk geen andere keus dan te huilen en te accepteren dat er mensen zijn die ook echt het beste met je voor hebben en dat was in mijn geval maar goed ook