sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Sanne van der Togt Nieuw lid Bericht Nummer: 2 Aangemeld: 02-2004 Beoordeling:  Stemmen: 2 Gepost op zondag 15 februari 2004 - 05:44 pm:    Kleine opmerking over kinderverhalen Met veel interesse lees ik de, inmiddels wat verouderde, discussies over ervaringen uit de kindertijd en verhalen over het over de knie nemen van kinderen. Er bestaat (in ieder geval voor mij) een duidelijk onderscheid tussen jeugdervaringen enerzijds en fantasieën waarin volwassen mensen de rol van het kind aannemen anderzijds. Ik heb een aantal verschillen opgeschreven in de hoop duidelijk te maken, dat er een essentieel verschil bestaat tussen het slaan van kinderen en het spanken van volwassenen (al dan niet in een kinderrol). Het begint met de reden voor het pak slaag. Toen ik klein was, was er vaak een directe reden. Ik had wat gestolen, extreem gelogen over iets onzinnigs of had net zolang zitten klieren tot ik bepaalde grenzen overschreed. Als kind handel je vaak impulsief, je overziet de consequenties van je daden niet altijd op het moment van handelen. Een fractie van een seconde nadat je binnen met een voetbal een spiegel hebt gesloopt, besef je de gevolgen ineens wel. Je weet dat je daar wel eens klappen voor zou kunnen krijgen en je hebt direct spijt dat je überhaupt met je bal binnen bent gaan spelen. In een rollenspel waarin een volwassene de rol van het kind speelt, lees je in de verhalen toch vaak dat er min of meer sprake is van het uitlokken van straf. Soms zelfs van een verzonnen overtreding, zodat direct aan het spel begonnen kan worden. De 'sub' kan dan misschien wel spijt hebben van het uitlokken, maar kijkt toch uit naar de straf. Hier zit al een verschil met straf bij kinderen. Op het moment dat je als kind stout bent geweest, zijn je ouders/opvoeders serieus boos en hebben ze het even met je gehad. Je kijkt niet zozeer uit naar de straf, maar naar het moment direct na de straf. Als ze niet meer boos zijn en je het slopen van een spiegel niet meer zullen nadragen. Dat je weer met een schone lei kan beginnen. Na een pak slaag deed ik ook altijd verschrikkelijk mijn best om een volgende te voorkomen. Mijn 'opvoeders' (ik heb niet altijd bij mijn ouders gewoond) gingen op hun beurt ook vrij ver om mij van mijn misdragingen anderszins te overtuigen (praten, vroeg naar bed en dergelijke). Het tweede verschil voor mij zit hem in de voltrekking van een pak slaag. Bij kinderen (bij mij in ieder geval) wordt niet gezegd dat ze hun benen moeten spreiden. Dat is in een rollenspel vaak wel zo. Wat ik mij herinner is dat ik vaak zo vastgehouden werd, dat ik mijn benen juist bij elkaar gehouden werden. Er worden als het goed is bij kinderen ook nooit verwijzingen gemaakt naar de erogene zones door de ouders. Als laatste is er natuurlijk de emotie. Ook die verschilt enorm tussen kinderen en volwassenen. Alleen al omdat de laatsten er vrijwillig mee instemmen om zo'n relatie aan te gaan met iemand. Een kind heeft geen stopwoord, waardoor het pak slaag afgebroken wordt. Het enige wat kan gebeuren (als ik terug kijk) is dat de ouders zelf in de gaten houden hoe een kind reageert en stoppen op het moment dat het niet goed zit. Een ander gevoelspunt is de emotie vlak voor een pak slaag. Ik herinner mij vooral de angst en die ging gepaard met steken in mijn hartstreek. Ik was echt bang. Volwassenen (ook hier spreek ik uit ervaring) ervaren juist een kriebelig gevoel in de buik door de spanning die wordt opgevoerd en het voelt allemaal als een foute verliefdheid. Lekker ondeugend. Verder herinner ik mij vooral dat ik bang was om verlaten te worden.Dat ik deze keer echt te ver was gegaan en dat ze me na een pak slaag weg zouden doen. De opluchting was dan altijd extreem groot als bleek dat ik daarna gelukkig weer op schoot mocht zitten. Als je eenmaal als volwassene een spanking-spel speelt dan weet je dat dit geen issue is; die angst is er niet als het goed is. Je vertrouwt elkaar en je hebt afspraken gemaakt. Na afloop knuffel je nog even en klets je nog wat na. Het verhaal wat hieronder staat, is vooral om het verschil tussen wat ik hierboven geschreven heb aan te geven. Voor sommige mensen kan het opwindend zijn en dat is op zich niet erg. Dat komt, denk ik, omdat een volwassen lezer vanuit zijn eigen positie dit leest en het na een vertaalslag op zichzelf toepast. Ik vraag me dan ook af of de erotische gevoelens direct van mijn blote kinderbillen komen of van het feit dat een volwassen lezer het scenario an sich op zichzelf zou willen toepassen. Daardoor ontstaat er een hele dunne scheidslijn, waar we denk ik niet te krampachtig over moeten doen. Let wel, ik schrijf dit stuk nu anno 2004, dus de 'echte' kinderervaring is sowieso moeilijk in schrijftaal te vertalen. ------- tien jaar Ik ben 10 jaar en ik ben boos. Heel boos. De kinderbescherming vindt dat mijn moeder niet goed voor mij en mijn zusjes kan zorgen, dus moet ik ergens anders gaan wonen. Dat wil ik helemaal niet, want ik vind het prima thuis. Niemand die zich te veel met mij bemoeid. Mijn zusjes en ik worden verspreid opgevangen en ik kom in een gezin met nog drie andere kinderen. Twee zijn van Tjerk en Hannah (mijn toenmalige pleegouders) en de andere is ook een pleegkind. Iedere toenadering van hun kant stuit bij mij op verzet. Ik ben woedend dat ik niet weet waar mijn andere zusjes zijn. Dat ik ze niet mag zien of bellen. Op één of andere manier neem ik wraak door alles stuk te maken wat ik krijg. Zolang de schade tot hun tweeën beperkt blijft, zijn mijn pleegouders geduldig en proberen ze het steeds uit te praten. Maar dan richt ik mijn woede op één van mijn pleegbroertjes en Hannah moet me van hem aftrekken, voordat ik al zijn haren uitgetrokken heb. Voor het eerst is ze echt boos op me. Zo had ik haar nog niet meegemaakt en ik ben direct stil en enigzins onder de indruk. We gaan aan tafel zitten en ze belt Tjerk op zijn werk. Als ze hem verteld heeft wat er is gebeurd, geeft ze de telefoon aan mij. Hij klinkt niet boos, maar zegt wel dat ik te ver ben gegaan. Ik wil huilen, maar durf niet zo goed, want ik ben bang dat hij dan wel boos wordt. Hij zegt dat ik goed moet nadenken over wat ik heb gedaan en dat ik 's avonds als hij thuis is een pak slaag kan verwachten. Zo ken ik ze al helemaal niet en ik hoop dat het alleen een dreigement is. Na het gesprek moet ik naar boven. Op mijn kamer moet ik huilen, want ik ben bang en ik voel me verschrikkelijk alleen. Als Terk thuiskomt 's avonds moet ik naar beneden komen. Ik verwacht het ergste maar ik krijg een aai over mijn hoofd en hij gaat de tafel dekken. Eigenlijk wil ik weer naar boven, maar ik maak me zo onzichtbaar mogelijk in de woonkamer. De tijd tikt voorbij en ook tijdens het eten hoor ik iemand meer over een pak slaag. Opgelucht zie ik dat het bijna bedtijd is. Vroeger dan normaal, maar er komt bezoek die avond. Op het moment dat ik denk dat ze het allemaal vergeten zijn, zegt Tjerk dat ik naar boven moet om mijn pyama aan te trekken. Alleen ik, de rest kan beneden blijven. Ik voel mijn hartstreek pijnlijk samentrekken en kan niet meer goed lopen. Iedere tree die ik op de trap naar boven loop, voelt als een horde van een meter. Ik treuzel en doe op zijn langzaamst mijn pyama aan. Ik voel me nog eenzamer en wordt bijna agressief van de 'gezelligheid' beneden, waar ik nu niet meer bijhoor. Waar ik eigenlijk vanaf het begin niet bij wilde horen. Weer moet ik bijna huilen. Tjerk vindt het allemaal te lang duren en komt naar boven. Ik sta in de uiterste hoek van mijn slaapkamertje ver van de deur vandaan en het liefst wil ik uit het raam springen. Ik ben misselijk en wil gillen, maar ik wil het niet nog erger maken. Als Tjerk binnenkomt, is hij helemaal niet boos (wat ik wel had verwacht), maar eerder vermoeid. Hij gaat op de rand van mijn bed zitten en zegt dat ik bij hem moet komen. In paniek grijp ik Beer (konijnen-knuffel) en ik vraag of Beer ook mee mag komen. Dat mag. Als ik naast hem op bed zit, zegt hij dat ik altijd boos op hun mag zijn, maar nooit op de andere kinderen. Of ik dat begrijp. Ik weet het niet, op dit moment begrijp ik niets en voel ik niets anders dan angst. Hij duwt me omhoog en trekt me over zijn schoot. Mijn pyamabroek en onderbroek worden naar beneden geschoven en direct begint hij te slaan. Na een paar tikken, begin ik te huilen. Omdat het verschrikkelijk zeer doet en omdat ik denk dat ik hierna weg moet. Hij slaat niet lang, maar wel heel hard en als het afgelopen is, trekt hij mijn broek weer omhoog en tilt me in bed. Ik blijf huilen, kan gewoon niet stoppen, maar dat is op één of andere manier ook niet erg. Tjerk blijft nog bij me zitten en aait steeds over mijn hoofd en af en toe over Beer zijn hoofd. Ook als het bezoek arriveert, blijft hij bij me zitten. Pas later (ik weet niet meer hoelang het geduurd heeft) zegt hij dat hij naar beneden moet. Ik ben nog steeds enorm verdrietig, maar tegelijkertijd ook opgelucht. In de anderhalf jaar dat ik nog bij hun gewoond heb, heb ik nog twee keer over de knie gelegen. En ook die keren was ik misselijk van angst en wilde ik wegkruipen. Achteraf houd ik goede herinneringen aan hun en moet ik eerlijk zeggen dat ik bij hun echt heb kunnen huilen en me ongegeneerd heb laten knuffelen. Ook zonder eerst op mijn donder te krijgen