sm & spanking verhalen & forum

Beoordeel dit bericht door een getal te selecteren. 1 is het slechtste en 5 is het beste.

Laura Brookner Actief lid Bericht Nummer: 22 Aangemeld: 09-2005 Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 Gepost op maandag 09 oktober 2006 - 11:04 am:    Wreedheden. Het beschrijven van wreedheden in schrifturen en uitbeeldingen kent een lange historie. In de schilderkunst kan het zich zeker verheugen op een traditie. Ik verwijs hierbij graag naar de vele voorbeelden in de religieuze schilderkunst, waarbij men niet spaarzaam omging met moord en doodslag die vaak aan bijbelse motieven ontleend werden. Wie aan Pasolini’s “Salò o le 120 giornate di Sodoma” aangename herinneringen beleeft, kan ook terecht bij Hieronymus Bosch’ “Tuin der lusten”, in welk schilderij geen wreedheid te ver gaat. We kunnen ons afvragen wat de motivering was van de kunstenaars die zich aan deze werken overgaven, maar vaststaat dat ze fascineren, en een beeld geven van waartoe de mens in staat geacht moet worden. Kunstwerken hebben daarin een “dichterlijke vrijheid” verworven mits ze uit integere motieven tot stand gekomen zijn, en over het laatste valt soms te twisten. Met andere woorden, in de kunsten mag meer dan in het publieke domein. Ik haalde niet voor niets de speelfilm “Salò o le 120 giornate di Sodoma” aan, waarin Pasolini via Marquis de Sade, het slechtste in de mens uitbeeldde en ensceneerde in de periode van de l20 dagen van de republiek van Salo, waarin na de bevrijding van Mussolini uit de handen van de partizanen, Italië in een waar schrikbewind verzeild raakte. Wie die film ziet begint zich af te vragen of Pasolini hier de wreedheid waartoe de mens in staat is aan de kaak stelt, of juist zijn eigen zwelgen in sadomasochistische sentimenten probeert te verbeelden. Daar ergens ligt de grens tussen het verwerpelijke en aanvaardbare vervaardigen van kunst dat wreedheid als leitmotiv gebruikt. Of we, als we er ons zelf aan wagen wreedheid aan het papier toe te vertrouwen, ons mogen rechtvaardigen aan wat kunstenaars aan precedenten vervaardigd hebben met het verbeelden van wreedheden, heb ik mijn twijfels. Te meer daar niet uitgesloten mag worden dat er een gebied dreigt te ontstaan waarin gepassioneerde liefhebbers van kinderstraf, incest en verkrachting, voor wie de grens tussen fantasie en praktiseren diffuus is, een vrijheid bemachtigen waarin ze deze passies vrijelijk kunnen uiten. Verstandige lezers kunnen waarschijnlijk dat kaf van het koren scheiden, maar een kritisch oog blijft noodzakelijk. Over de term “kinderstraf” wil ik tot slot nog een opmerking maken, want de term lijkt te wijzen op een gerechtvaardigde sanctie, zoals bijvoorbeeld een corrigerende tik voor een om een ijsje jengelend kind, en krijgt daarmee iets eufemistisch. Kinderstraf echter is niets anders dan kindermishandeling, en is daarmee een misdrijf dat onder het Wetboek van Strafrecht valt. Ook de corrigerende tik lijkt nu politiek onder druk te staan, en in navolging van Zweden, in welk land het percentage kindermishandeling beduidend lager is dan in Nederland, overweegt men de wetgeving daarover aan te scherpen. Mochten er volwassenen zijn die plezier ontlenen aan gestraft worden dan zijn er weinig termen te vinden ze dat plezier te onthouden. Van kinderen mag zondermeer aangenomen worden dat ze straf niet tot de aangename ervaringen rekenen, en we ons dus moeten afvragen of het zinnig is er “recreatief” over te verhalen, met het risico er personages mee te behagen die we liever kwijt dan rijk zijn. Daarom is er volgens mij altijd grond jezelf beperkingen op te leggen.