    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 6 | | Gepost op maandag 18 december 2006 - 03:55 pm: | |
Sanitair ontspannen |
Na vier biertjes begint het bij mij te stromen. Het is de natuur he, zeggen ze dan altijd, maar ik vind het maar lastig. Je kunt er in een volle kroeg als deze donder op zeggen dat je je strategische plekje kwijt bent. Dan zit er ineens de één of andere vetklep die je met tien paarden nog niet van die kruk zou krijgen.
En strategisch was het plekje. Ik zat in een hoek, kon door de hele zaak kijken en had als klap op de vuurpijl zicht op de deur van de ladies-room. Ik kon er niet naar binnen kijken – de deur draaide de verkeerde kant op – maar ik kon wel alle ladies naar binnen zien gaan. Heel wat ladies, in alle soorten en maten, maar voornamelijk appetijtelijke. Ik wist niet wat ze hier bracht, maar het waren er veel dus ik zou hier vanaf nu wel vaker te vinden zijn.
Altijd gedacht dat de vrouw zo’n beheerst wezen is, maar het was wel grappig om te zien dat ook vrouwen weleens te lang wachten. Met genoegen bekeek ik hun samengedrukte x-benen, hun grappige huppeltjes die alleen maar bedoeld waren om de stroom nog tegen te houden en niet in de laatste plaats hun samengeknepen billen.
Ik hou zo van vrouwenbillen. Hoe ronder hoe mooier. Ik vind het eigenlijk jammer dat de jacht tegenwoordig zo de wind tegen heeft. Je kent ze wel, die hoge kamers vol jachttrofeeën. Die zie ik ook altijd voor me alleen zitten er dan dameskontjes op dat eikenhout bevestigd. Dikke en dunne. Stevige en weke. Blote kontjes, maar ook geklede. Stel je bijvoorbeeld zo’n ultrakort plooirokje eens voor, een rood slipje eronder, nog een echt slipje en geen string. En dat kontje hang je dan natuurlijk wat hoger, zodat je steeds even….. O wat zou ik me thuis en geborgen voelen in zo’n kamer. Prachtige billen om mijn wang tegen te wrijven. Misschien zou ik er zelfs wel even in bijten. Hmmmmm.
Mijn buurvrouw begon me wat vreemd aan te kijken dus ik stond op en ging naar het toilet. Zeker even gekreund of zoiets. Dat doe ik wel eens als ik zo’n fantasieaanval heb. Ik heb gewoon teveel verbeeldingskracht, dat is het.
Niet dat ik trouwens indruk zou willen maken op die koe die daar naast me zat. Wat een uiers en wat een koeienogen. Ze moest wel zo achterlijk als een ezel zijn en ik kan niet tegen domheid. Ik weet het, dat is ook dom, maar het is beredeneerde domheid en dan mag het weer.
Het toilet was licht, schoon en leeg. Daar hou ik wel van. Van dat leeg dan. Ik kan niet zo goed plassen als ik op de vingers gekeken word. Figuurlijk gesproken wel te verstaan. Zou het nog eens letterlijk gebeuren dan zou ik ter plekke dood gaan denk ik.
Ik ritste mijn broek open, grabbelde mijn kleine vriend naar buiten en ging staan wachten. Staren naar de witte tegels, proberen te ontspannen. Het kijken naar de ingebakken vlieg komt straks wel, eerst moet de kraan open.
“Je mag wel wat naar voren gaan hoor, hij is korter dan je denkt.”
Ik maakte een sprong van schrik. Had ik al geplast dan was er van alles mis gegaan. Waar kwam dat mens vandaan? Geen deur gehoord, geen geluidje, niks.
“Wat schrik je nou, jongen. Slecht geweten?”
Ze kwam naar me toe lopen. Ik wist niet hoe ik het had. Soms, in hele drukke gelegenheden komen de dames wel eens naar de herentoiletten als de rij bij de meisjes echt te lang wordt. Ik vind dat altijd een inbreuk op mijn privacy. Ik bedoel, je zou het omgekeerd eens moeten proberen. Dan kreeg je heel wat kletsen om de oren. Maar tegelijk moet ik toegeven dat die dames dat dan wel heel netjes doen. Ze kijken voor zich, zijn niet druk of luidruchtig, kortom ze gedragen zich of ze te gast zijn.
Maar deze niet. Ze liep hier rond alsof ze het hier voor het zeggen had en sprak met luide stem en veel zelfvertrouwen. Eigenlijk vond ik haar wel wat intimiderend om heel eerlijk te zijn.
Ze was nu bij me aangeland, leunde ontspannen tegen de muur en keek over het schaamschot naar beneden. Daar werd mijn kleine jongen niet echt groter van.
“Ach gut. Lukt het niet? Ik stoor toch niet?”
“Nou, om eerlijk te z….”
“Zwijg. Als ik ergens antwoord op wil zeg ik het wel. Zeg ik niks, dan is het een retorische vraag. Je weet toch wat dat is?”
Ik zweeg.
“Goed zo jochie, je leert snel. Ga zo door en je hebt misschien nog geluk vanmiddag.”
Geen idee wat dat inhield. Misschien wel dat ze weg zou gaan. Dat leek me wel wat.
“Ik moet eens even met jou praten jongen. Maar om zeker te weten dat je naar me luistert geef ik je ook een opdracht. Je bent hier om te wateren. Binnen twee minuten – ik zal het ruim nemen – wil ik het horen stromen. Is dat duidelijk?”
Als antwoord deed ik een stapje achteruit en zocht mijn rits.
Ik heb nog nooit iemand zo snel zien bewegen. Hoewel, dat zeg ik verkeerd. Ik heb haar helemaal niet zien bewegen. Ze moet sneller zijn geweest dan een cobra.
Nog voordat ik mijn ritssluiting zelfs maar gevonden had had ze mijn ballen in een bankschroef-greep die zo afgrijselijk zeer deed dat ik niet eens meer kon krijsen. De adem werd me benomen en ik kon alleen maar een raspend geluid voortbrengen.
“Voorlopig gedraag je je niet al te slim, dus ik zal het speciaal voor jou nog één keer uitleggen. Jij doet wat ik zeg en ook niet meer dan wat ik zeg. Is dat duidelijk?”
Ze kneep nog iets harder en het werd me zwart voor de ogen. Ik ging flauw vallen.
Maar dat gunde ze me niet. Ze liet los.
“Vooruit. Pissen jij!”
De bijpassende stalen blik liet geen ruimte voor twijfel.
Ik had haar wel gezien straks. Ze had een mooi lijf maar was duidelijk een pot. Ze kon haar ogen net zo min als ik van de slanke kontjes afhouden. Maar ondanks haar eigen prachtige kontje te duidelijk een manwijf voor mij. Ik heb ze liever wat dom, afhankelijk, gewillig en geil. Zoals een hond met zijn natte neus trouw naast zijn baasje moet zitten zie ik mijn meisjes het liefst met een nat kutje aan mijn voeten. Het liefst met iets gemakkelijks aan en altijd bereid dat ook weer uit te trekken. Natuurlijk moet ze ook mijn drinken halen, maar meer nog moet ze goed opletten en tijdig aanbieden haar benen voor me te spreiden als ik tekenen vertoon van een opkomende lust. En die vertoon ik nogal eens.
Maar door deze Kenau Simonsdochter Hasselaar verging me voorlopig de lust. Hier zou zelfs mijn altijd doorgaande queeste naar het ideale kontje onder gaan lijden. Een gemis voor de mensheid ook natuurlijk, want ik zou maar al te bereid zijn geweest het gevonden schoons met iedereen te delen.
Ik kon het me verbeelden maar ze leek wel even te grommen, dus ik ging weer naar voren, gaf mezelf een hand en staarde weer naar de witte tegels. Wie weet, misschien zou ze wel verdwijnen.
“OK. Ondertussen luister je. Vertel me eens: hoeveel vrouwen denk je dat je daarbinnen bekeken hebt?”
Ik had geen idee. Ook niet of dit weer zo’n retorische vraag was trouwens. Dus ik zweeg. Ik moet toegeven dat ik het gaande houden van de conversatie wel wat aan haar overliet. Maar mijn ballen deden nog teveel pijn om al aan vergeving te denken.
“Nou?”
Geen retorische vraag dus.
“Ik eeeeh, ik heb geen idee. Twintig?”
“Eerder vijftig denk ik, jongen, eerder vijftig. En hoeveel daarvan denk je dat je doorhadden? En laat ik er nog een vraag aan vastkoppelen: hoeveel denk je dat er aanstoot aan namen?”
“Niet veel denk ik, ik kijk alleen naar achterkanten, dat zien ze toch niet?”
“Hoe stom denk je eigenlijk dat wij vrouwen zijn? Als er één van ons naar het toilet gaat let de rest op hoeveel geile kereltjes zichzelf zitten op te hitsen aan haar achterste. Zo weten we door wie we zelf met de ogen worden uitgekleed als we in beweging komen.”
Verdómme! Dat ik er zelfs nooit aan gedacht had. In paniek ging ik alle gezelschappen af waarin ik naar billen had zitten loeren. Het zou toch niet zo zijn dat….Het zou wel verklaren waarom sommige vrouwen eerst wel vriendelijk tegen me zijn en dan ineens afhaken. Mijn hoofd ging in een maalstroom van herinneringen vol lust maar nu ook vol schande. Zou ik me nog wel kunnen vertonen?
Toen ik weer wat tot mezelf kwam zag ik haar met een hooghartig lachje naar me kijken.
“En weet je wat vanavond nou zo extra weerzinwekkend maakte? Het zit hier vol met kerels, maar allemaal hebben ze zich voor een vent netjes gedragen. Een blik hier en daar vinden we niet erg. Maar er was er maar één die geen kont voorbij kon laten gaan, die de aanblik van al die billen zo in zich heeft zitten opzuigen dat hij ze beslist moet kunnen uittekenen.. Ik hoef je zeker niet uit te leggen wie dat was?”
Ik boog mijn hoofd in schaamte.
“Laat me je nog eens een vraag stellen. Hoeveel gezichten van de hier aanwezige vrouwen zou je voor me kunnen beschrijven?”
Ik dacht diep na, steeds dieper maar wist niets. Het kon niet anders of ik blokkeerde. Natuurlijk zag ik eerst de gezichten. Natuurlijk. Essentieel zelfs. Een mooie kont van een lelijke kop is geen mooie kont. Simpel, dat weet elke vent. Maar waarom ik dan nu ….
“Ik was al tevreden geweest met een armzalige vijf, maar ik geloof dat zelfs dat voor jou te hoog gegrepen was. Ga je me vertellen dat je er zelfs niet één……?”
Ik begon wat te stamelen maar de mond werd me gesnoerd.
“Vertel me dan eens, ellendige viespeuk, hoeveel van de meisjes hier een string dragen?”
Dat wist ik. Op die pot naast me na allemaal. Sommige had ik alleen afgetekend in de kleding gezien, maar heel wat ook boven de kleding uit. Ik vind strings eigenlijk wat dellerig, maar van een mooi wit kanten slipje boven een broek kan ik wel instant geil worden hoor. En als ze dan achter die deur zijn dan stel ik me voor hoe ze langzaam dat witte dingetje naar beneden stropen en uiteraard eerst even over hun kutje wrijven voordat ze gaan zitten en hun plasje laten klateren. Natuurlijk wrijven ze eerst, wie kan daar afblijven?
“Ik zie het al, dat weet je kennelijk precies. Vrouwen zijn ook niet meer dan stukken vlees voor je. Heb je wel een woord gezegd tegen één ervan?”
Zelfs niet tegen de barvrouw. Voor mijn eerste halve liter had ik alleen gewezen op een exemplaar dat ze net had ingeschonken. En voor elke daarna alleen op mijn glas. Niet dat ik niks had kúnnen zeggen hoor, zoveel lawaai was er nou ook weer niet. Maar het was een nogal arrogante trut en zoals ik al zei heb ik mij teefjes het liefst gewillig en zo.
“Nee,” zei ik zachtjes.
Hoewel ik in mijn hoofd mijn vrouwbeeld nog niet erg wilde bijstellen moet ik toegeven dat ze me steeds meer ontzag inboezemde. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Misschien was ze wel zo’n Meesteres waarover ik op het Net de laatste tijd nogal veel las. Ja, puur omdat het me interesseert hoor. Ik zou er toch niet over piekeren om naar zo’n mens toe te gaan? Kruipen voor haar. Jazeker, dat geloof je toch zelf ook niet?
“Iemand zou jou eens goed onder handen moeten nemen, ventje. Je wat fatsoen bijbrengen, wat respect ook vooral.. Maar daar hebben we het nog wel eens over. Je tijd is nu om. De twee minuten zijn voorbij. Je gaat NU plassen!”
Het drong plotseling tot me door dat het eigenlijk wel vreemd was dat we hier nog steeds met zijn tweeën waren. Hoe….
“Kom eens hier.”
Ze kwam achter me staan, drukte zich tegen me aan en begon mijn buik te strelen.
“Toe maar jongen, laat maar stromen.”
Ik wist niet waar ik het ineens aan te danken had. Misschien was ze eigenlijk toch wel lief. Haar koele vingers op mijn onderbuik, die slanke, kleine vrouwenvingers. Ze raakte mijn penis niet aan en ik weet zelfs niet of het wel sensueel was. Achteraf denk ik dat ze gewoon mijn blaas masseerde. Maar mijn jongeheer kwam wel wat in beweging.
“Nee, nou niet gaan kwispelen. Plassen. Concentreer je!”
Ondanks haar meteen weer wat hardere toon deed ik wat ze zei. Ik maakte mijn hoofd leeg en dacht aan klaterend stromend water, bergbeken, watervallen, stromende kranen. En het kwam……
In het begin als je plast is wel nog wel een weg terug. Heel in het begin. Dan kun je nog stoppen. Maar als een volle blaas eenmaal leegstroomt is er geen houden meer aan. Dan ga je. Voluit.
Dat moment wachtte ze af en toen ging in één soepele beweging mijn broek omhoog. Ze had hem al vast voordat ik het maar besefte en kreeg zelfs mijn rits in één beweging dicht. En terwijl ik maar door plaste en de donkere plek in mijn broek alsmaar groter werd duwde ze me zonder moeite naar de deur en naar buiten. Ik zag nog net dat vlak voor de deur een aantal vrouwen op wacht stonden, die trouwens uiteen weken als de zee voor Mozes. Daarachter stond een grote kring mensen, veel vrouwen, maar niet alleen. En de wereld, mijn wereld, verging in een orgie van wijzende vingers, schaterende monden, gezichten die leedvermaak uitdrukten, maar ook weerzin en alles wat daar tussen zat.
Ik zou me nooit meer ergens kunnen vertonen. Ik zou me van mijn leven niet meer zo schamen.
Ach, ik wist toen nog niet wat ze me allemaal nog meer zou leren.
© Janneman
December 2006
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen