MisTique
Beginnend lid
Bericht Nummer: 10 Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: Stemmen: 2 | Gepost op vrijdag 30 september 2005 - 06:31 pm: | |
Moeilijk |
Hoi mij, Sowieso vind ik het dapper om die vraag te stellen, dat wilde ik gezegd hebben ;-) Zelf heb ik t altijd erg moeilijk gevonden om toe te geven dat soms de behoefte zo sterk was dat ik toch voor zelf-spanking koos. Laat staan dat ik daar over schreef of sprak. Jouw dilemma herken ik wel, wat voor mij werkte was werken aan een stuk zelfdiscipline, ik beeldde me in dat er iemand meekeek die bepaalde of de slag die ik toebracht wel hard genoeg was. Zo niet moest het overnieuw. Klinkt misschien heel raar maar op de één of andere manier lukte het me op die manier om op een hardere consequente manier te slaan, wat de self-spanking naar een ander niveau bracht. Een pollepel is al aardig effectief, ik denk dat je daarmee vooral moet gaan kijken naar houdingen waarin je met de meeste kracht kunt slaan? Vooroverliggend erover werkte bij mij vaak het beste, wat ik soms ook deed was op mijn knieen zitten en dan tegen het voeteinde van het bed aan gedrukt. Dus niet voorovergebogen, dat heeft ook weer een ander gevoel. Wat ik ook wel eens deed, maar waar meer wilskracht voor nodig is, dat is liggend en dan je knieen naar je hoofd gebogen. Het voordeel van die houding is dat je met de hand waarmee je slaat in minder rare bochten hoeft te wringen, en, althans dat vond ik, best hard kunt slaan. Verder helpt het misschien om afspraken met jezelf te maken? Dat je als je bij dat pijnpunt aankomt waar je nu stopt, doorgaat en jezelf nog een door jouzelf te bepalen aantal slagen toebrengt? Ik hoop dat je hier iets mee kunt. groetjes MisTique
|