'n'joy
Beginnend lid
Bericht Nummer: 8 Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: Stemmen: 2 | Gepost op woensdag 09 augustus 2006 - 02:35 pm: | |
Ik zit in hetzelfde schuitje |
Voor mij blijft het een dilemma. Ik ben al bijna 25 jaar bij mijn man, vér voordat ik wist dat ik sub-gevoelens had. Achteraf gezien had ik het misschien moeten weten maar dit is een half mensenleven geleden en tóen wist ik het in ieder geval niet. En net als bij Porthos heeft ook mijn partner niets met BDSM. Helaas ben ik niet zo gelukkig als Kitty met een dominante partner die ook nog eens ruimdenkend is. Dan worden je eigen gevoelens sterker en sterker, en wat moet je dan? Eerst probeer je het binnen je eigen relatie op te lossen, maar wat als dat zoals bij mij niet gaat? Als je partner daar afwijzend tegenover staat? Ik hou van hem en wil hem niet kwijt, wil hem ook geen pijn doen. Dan probeer je je gevoelens te onderdrukken, dat heb ik jarenlang gedaan. Maar ook dat werkt niet, dan word je langzaam gillend gek. Wat dan? Dus zoek ik net als Porthos de vervulling van die kant van mijn karakter op een stiekeme manier. Eigenlijk is dat niks voor mij, zou ik het liefst openhartig zijn, maar binnen mijn relatie kan dat helaas niet. Voor mij is BDSM een seksueel gevoel, dus ook ik wil het beslist niet van elkaar loskoppelen. Sterker, dat kán ik niet eens. Het is voor mij heel intiem, niet alleen lichamelijk wil ik alles geven maar ook – en juist – geestelijk, en dat is voor mij ook de essentie van een D/s relatie. Ik kan niks met een meester waarmee ik niet een goede geestelijke band heb. Niet dat ik nou zoveel ervaring heb hoor, integendeel. Maar zo voel ik het nu eenmaal. Misschien stel ik mijn eisen wel hoog, maar eerlijk gezegd wil ik daar niets op afdingen. Overigens lijk ik als gebonden sub waarover ik ook altijd eerlijk ben, geen enkele moeite te hebben een meester te vinden, die trouwens ook allemaal getrouwd zijn! Maar ja, dat zou best aan die scheve verhoudingen kunnen liggen... Liefs, N-Joy
| |